කථාංග 5 – මින්නේරිය ජාතික වනෝද්‍යානය

ජීවිතයයි මරණයි අතර අත්දැකීමක්

මේ සිද්ධිය උනේ මම මින්නේරිය ජාතික උද්‍යානයේ සේවය කරන කාලේ. මගේ වල්ගමුව කාර්යාලයට පණිවුඩයක් ආවා තුවාල වුනු අලියෙක් ගැන. මම, ගැමුණුයි, ජීවකයි කියන මාගේ සහායකයන් දෙන්නත් එක්ක අලියාට බෙහෙත් කරන්න ගියා. අපිට යන්න වුනේ මින්නේරිය වැව් වේල්ල ලඟට.

මින්නේරිය වැව් වේල්ල ප්‍රතිසංස්කරණය කරලා තියෙන්නේ ලඟ දී. එතන දහස් ගණනින්ගස් වතුරට යට වෙලා තියෙනවා. වියළි කාලයට වතුර මට්ටම යටට ගියාම මේ ගස් හොඳින් පේනවා. මාළු ආහාරයට ගන්න කුරුල්ලන්ට මේ ගස් වසා සිටින්නත්, කූඩු හදන්නත් හොඳම තැන්. තව දුරටත් වතුර මට්ටම අඩු වෙනකොට මේ ප්‍රදේශය, තණ භූමි බවට පත් වෙනවා. අක්කර දහස්ගණන් පුරා දිවෙන මිය ගිය ගස් තිබෙන, මේ තණ භූමිය කුරුල්ලන්ට රැඳී ඉන්න වගේම අලියන්ටතණ උලා කන්න හොඳ තෝතැන්නක්.

එදා අපි යනකොට අලි රංචු, රංචු ඒ ප්‍රදේශයේ ඉන්නවා දැක්කා. මුළු ප්‍රදේශය පුරාම වගේ වාහනයෙන් ගිහින් හෙව්වාට පස්සේ වැවේ කොනකට වෙන්න හිටපු ඒ විශාල අලියව අපි දැක්කා. අපිට ලැබුණු තොරතුරු අනුවත්, අලියගේ ප්‍රමාණය අනුවත් මේ අපි සොයන අලියාම බව අපිට තේරුණා. තව දුරටත් ලඟට යනකොට දැක්කා අලියා උගේ බඩේ පැත්තක තියෙන තුවාලයකට මඩ ගහ ගන්නවා. ඒක විශාල තුවාලයක්. කොහොමද මේ තුවාලෙ වුණේ කියන එක හිතා ගන්නත් අමාරුයි. තුවාලය නරක් වෙලා මැස්සො වහමින් තිබුණේ.ඒ තුවාලයට අමතරව අලියගේ ඉස්සරහ වම් කකුලේ දණහිසට උඩින් වෙඩි පාරක තුවාලයකුත් තියෙන බව පෙනුණා. බඩේ තුවාලය තරම් දරුණු නොවුනට මේ තුවාලයත් නරක් වෙලා තිබුණේ. මේ අලියගේ එක ඇහැක් අන්ධ බවත්, අලියා දැඩි වේදනාවකින් ඉන්න බවත් තේරුණා.

අලියාව සිහි නැති කරලා බෙහෙත් කරන්න ඕනෑ කියලා මං තීරණය කලා. අපි පොඩ්ඩක් දුරට ගියාසිහි නැති කරන උපකරණ ලෑස්ති කරගන්න. මේ වෙලාවේ අලියා වතුරෙන් අයින් වෙලා තණ පිට්ටනිය ප්‍රදේශයට ඇවිත් හිටියා. අපිට උවමනා කළේ අලියව තණ පිට්ටනියේ දීසිහි නැති කර ගන එතන දිගා කරවගන්න. නමුත් අලියා වැව ලඟ වතුර තියෙන  අයිනේ හිටපු නිසා වාහනයෙන් ගිහින් සිහි නැති කරන්න අමාරුයි. එතනට පයින් ගිහින් බෙහෙත් කරන එකත් අනතුරුදායකයි.

ඒ නිසා අලියාගේඅන්ධ ඇහැ ප්‍රයෝජනයට ගන්න මම හිතුවා. වාහනයෙන් බැහැලා අපි හෙමින් හෙමින් අලියා ලඟට අන්ධ ඇහැ පැත්තෙන් ගියා සිහි නැති කරන බෙහෙත විදින්න. මගේ පිටිපස්සෙන් තුවක්කුවත් අරගෙන ජීවක ආවා.

යාර පනහක් විතර දුරක ඉඳලා මම නිවැරදිව ඉලක්ක කරලා අලියාට බෙහෙත විද්දා. නොරිස්සුම් සහගත වුනු අලියා  අපි හිටපු පැත්තට හැරුණත් අපි බිම දිගාවෙලා හිටපු නිසා අපිව දැක්කෙ නෑ.

අනතුරක් කියලා දැනිලා වගේ අලියා කැලෑව පැත්තට දිවුවා. අපි වාහනයට දුවලා ගිහින් වාහනය ඒ පැත්තට එලෙව්වේ අලියා දුවන එක වලක්වන්න. අපේ උත්සාහය අසාර්ථක වුනා. අලියා කැළෑවට දුවන අනෙක් අලින් එක්ක එකතු වුනා. අපි වැටුණේ හරි අනතුරුදායක තත්වයකට.

ඒ පැත්ත  තරමක් ඝන කැළෑවක්. හැම පැත්තෙන්ම අලින්ගේ ගමන් මාවත්. ඒවා එක උඩඑක වැටිලා තිබුණේ. එක අලියෙකුගේ පා සලකුණු පස්සේ යන එකඉතා අපහසුයි.

උපකරණත් උස්සාගෙන භයානක කාර්යයක් අපි ආරම්භ කළා. අපේ කණ්ඩායමේ හිටියේ තුන්දෙනයි. තුන් දෙනෙක් මේ වගේ වැඩකට කොහෙත්ම ප්‍රමාණවත් නැහැ. ඒ වගේම මගේ සහායකයන් දෙන්නා මීට ඉස්සර අත්දැකීම් ලබපු අයත් නෙවෙයි.

අපිට සිද්ධ වුණේ අලින් පිරුණු ප්‍රදේශයක, තමන්ගේ පස්සෙන් පන්නනවා කියලා දැන සිටිය, කුලප්පු වුන අලියෙකුව සොයා ගෙන යන්න නිසා ආරක්ෂාව වඩාත් වැදගත් වුනා. වාසනාවට වගේ මීටර් සීයක විතර දුරින් කැළෑවේ ගියාට පස්සේ අපිට පුළුවන් වුනා බෙහෙත් විඳපු අලියා ගිය මාර්ගය හඳුනා ගන්න. ඇදිලා ගියපු අඩි සළකුණු වලින් අපි ඒ මාර්ගය හඳුනා ගත්තේ . ඒ බෙහෙත වැඩ කරන බව පෙන්වන සළකුණක්. සිහි නැතිව ඉන්න අලියෙකු දකින බලාපොරොත්තුවෙන්අපි ඉස්සරහට ගියා. අපි දුටුවා අලියා වැටිලා ඉන්නවා. වාසනාවට වගේ අලියා වැටිලා හිටියේ උගේ සාමාන්‍ය හුස්ම ගැනීමට ප්‍රශ්නයක් නොවෙන විදියට.

සමහර තුවාල ශුද්ධ කරලා අවශ්‍ය සියළුම ප්‍රති ජීවක ඖෂධ සහ උපකාරක ඖෂධ විඳින්න අපට පුළුවන් වුනා. නමුත් අලියගේ දකුණු පැත්තේ බඩ ප්‍රදේශයේ තුවාලය හොඳින් ශුද්ධ කරන්න බැරි වුනා. ඒ අලියා තුවාලය පැත්තට වැටිලා හිටපු නිසා. කෙසේ වුනත් මේ බෙහෙත් වලින් පණුවන් දැමීම වලක්වලා අලියාට තියෙන වේදනාව අඩු කරනවා.මම සිහිනැතිව හිටි අලියා දෙපැත්තේ සහායකයන් දෙන්නව හිටවලා පිංතූරයක් ගත්තේ ඔවුන් සහභාගි වුන අලියකු සිහිනැති කිරීමේ පළමු අත්දැකීම එය නිසා.

අලියාට නැවත සිහිය ලැබෙන එන්නත විදලා ආරක්ෂිත දුරකින් අපි රැඳී සිටියා. නමුත් අතු කෑල්ලකින් ඇන්නත් අලියා නැගිට්ටේ නෑ. ඒ ගැන අපි කණගාටු වුනා. ටික වෙලාවකට පස්සේ අලියා නැවත සිහි ගැන්වෙන ලකුණු පෙනුණා.අපේ ආරක්ෂාවට අපි තවත් ටිකක් ඈතට ගියා. නමුත් අලියා හිට ගත්තෙ නෑ. උගේ පපුවට බර දීලා වැතිරලා හිටියා. මේ ඉරියව්වෙන් හුස්ම හිරවීම නිසා අලියෙකු මිය යන්න පුවවන්. මට අවශ්‍ය වුනා අලියාව කෙලින් හිටුවන්න.

මේ වගේ අවස්ථාවක දී සාමාන්‍යයෙන් කරන්නේ අලි වෙඩිල්ලක් පත්තු කරලා ඌව බය කරලා නැගිට්ටවන එක. නමුත් මෙතන දී තණ පිටියේ ඉන්න අනෙක් අලි කලබල වෙලා කැළෑව ඇතුලට රිංගන්න පුලුවන් නිසා වෙඩි පත්තු කරන්නත් බෑ.

දැන් වෙලාව සවස හයට විතර ඇති. වනය අඳුරු වෙමින් තිබුණා. ශබ්ද කරමින්, අඩියෙන් අඩිය, සෙලවීමක් නැතිව ඉන්න අලියට අපි කිට්ටු කලා. උගේ ඇහැ අපි දිහාව එල්ල වෙලා තිබුණත් කිසිම වෙනසක් පෙනුණේ නැහැ.

අපි නැවතත් අතු කෑල්ලක් අරගෙනඅලියාට ඇනලා බාධා කලා.

මෙන්න එක පාරටම හිට ගත්ත අලියා අපේ පැත්තට හැරිලා පටන් ගත්තා අපිව එළවන්න. ජීවිතේ බේර ගන්න අපි දුවන්න ගත්තා. අලියාගේ හොඬවැල මට ඉතාම ලඟින් දැනුනා. මේ මගේ ජීවිතේ අවසාන මොහොත කියා මට හිතුණා. මරණ බය නිසාම කැළෑවෙන් ඔබ්බටම දුවන්න අපට පුලුවන් වුනා. තණ පිට්ටනියට ආපු ගමන්ම මගේ කකුල පැටලිලා බිම වැටිලා මාව කීප සැරයක් පෙරලිලා ගියා. කම්පනය නිසා මම තප්පර ගාණක් එහෙමම වැතිරිලා හිටියා.

කැළෑවෙන් එළියට පනින්න පුළුවන් වුනෙත්,අලියා විවෘත පෙදෙසට එන්න අකමැති වුනෙත් අපේපූරුවේ පිනට. තවත් පියවර කීපයක් අලියා ඉස්සරහට ආවා නම් මාව පහසුවෙන්ම තලා පොඩි කරලා දාන්න ඉඩ තිබුණා. කෙසේ නමුත් අපි ආරක්ෂා වුනා.

පස්සේ මම ජීවකගෙන් ඇහුවා ‘අලියා එළවනකොට ශබ්ද එන්න තුවක්කුව පත්තු කළේ නැත්තේ ඇයි’ කියලා. ඔහු කිව්වේ උත්සාහ කළත් තුවක්කුව වැඩ කළේ නෑ කියලා. පරීක්ෂා කරලා බලනකොට තුවක්කුවේකොක්ක වෙනස් වෙලා තිබුණේ.

සතියකට විතර පස්සේ අපි නැවත මින්නේරිය උද්‍යානයේ දී ඒ අලියාව දුටුවා. අලියාගේ තුවාල හොඳින් සුව වෙමින් තිබුණා. ඒ නිසා එදින සිදුවීම ජීවිතේ මරණාසන්න භයානක අත්දැකීමක් වුනත් සිතට ගෙන දුන්නේ සතුටක්.