அத்தியாயம் 5 – மின்னேரியா தேசிய பூங்கா

வாழ்வுக்கும் மரணத்துக்கும் இடையிலான அனுபவமொன்று

நான் மின்னேரிய தேசிய பூங்காவில் சேவையாற்றும் காலத்தில் இந்நிகழ்வு இடம்பெற்றது. என்னுடைய வல்கமுவ அலுவலகத்திற்குக் காயமடைந்து யானயொன்று பற்றித் தகவலொன்று கிடைத்தது.  நான், கெமுனு, ஜீவக என்னும் என்னுடைய உதவியாளர்கள் இருவருடன் யனைக்கு மருந்து இடுவதற்குச் சென்றோம்.  மின்னேரியக் குளத்தின் அணைக்கட்டிற்கு அருகில் எமக்குச் செல்ல வேண்டியிருந்து.

மின்னேரிய குளத்தின் அணைக்கட்டு அண்மையில் புனர்நிர்மாணம் செய்யப்பட்டிருந்தது. அங்கு ஆயிரக்கணக்கில் மரங்கள் நீருக்கு அடியில் அகப்பட்டிருந்தன. ​கோடை காலத்திலற்கு நீர் கீழ் மட்டத்திற்கு சென்றால் இம்மரங்கள் நன்றாகத் தெரிகின்றன. இம்மரங்கள் மீனை இரையாகக் கொள்ளும் பறவைகளுக்கு அடைந்திருப்பதற்கும், கூடு கட்டுவதற்கும் சிறந்த இடமாகும். இன்னும் கொஞ்சம் நீர் மட்டம் குறையும் போது இப்பிரதேசம் புல் வெளிகள் ஆகின்றன. ஆயிரக்கணக்கான ஏக்கரில் இறந்த மரங்கள் நிறைந்து காணப்படும் புல் வெளிகள் பறவைகளுக்கு போன்றே யானைகளுக்கு புல் மேய்வதற்கான சிறந்த ஒரு தளமாகும்.

அன்று நாம் செல்லும் போது யானைகள் கூட்டம் கூட்டமாக அப்பிதேசத்தில் இருப்பதை கண்டோம். பிதேசம் முழுவதும் வாகனத்​தில் போய் தெடியதன் பின்னர் குளத்தின் ஓரமொன்றில் இருந்த அப்பெரிய யானையை நாம் கண்டோம். எமக்குக் கிடைத்த தகவல்களின் படியும், யானையின் பருமனின்படியும் நாம் ​தேடும் யானை என எமக்கு விளங்கிற்று. இன்னும் கொஞ்சம் அருகில் செல்லும் போது, யானை அதன் வயிற்றில் ஒரு புறத்தில் இருக்கும் காயமொன்றிற்கு சேற்றை அடித்துக் கொள்தை நாம் கண்டோம் அது ஒரு பெரிய காயம். எவ்வாறு இக்காயம் ஏற்பட்டது என்பதனை நினைத்துப் பார்க்கவே கடினமாக இருந்தது. காயம் அழுகி ஈக்கள் மொய்த்த வண்ணமிருந்தன. அக்காயத்திற்கு மேலதிகமாக யானையின் இடது முன் காலின் முழங்காலுக்கு மேல் துப்பாக்கிச் சூடொன்றின் காயமொன்றும் இருப்பதாகத் தென்பட்டது. வயிற்றுப் புண் அளவு கொடியதாக இல்லா விட்டாலும் இக்காயம் அழுகியிருந்தது. இந்த யானையின் ஒரு கண் குருடாகவும் இருந்ததுடன், யானை மிகவும் வேதனையுடன் இருப்பதனையும் விளங்கிக் கொள்ள முடிந்தது.

யானையை நினைவிழக்கச் செய்து மருந்து செய்ய வேண்டும் என நான் தீர்மானித்தேன்.  நினைவிழக்கச் செய்யும் பொருட்களைத் தயாரிப்பதற்கான நாம் சிறிது தூரம் சென்றோம். இந்நேரத்தில் யானை தண்ணீரிலிருந்து ஓரமாகி புட்தரைப் பகுதிக்கு வந்திருந்தது. யானயைப் புட்தரையில் நினைவிழக்கச் செய்து அங்கு படுக்க வைத்துக் கொள்வதுதான் எமக்குத் தேவையாக இருந்தது. எனினும் யானை குளத்திற்கு அருகில் நீர் காணப்படும் ஓரத்தில் இருந்ததனால் வாகனத்தில் சென்று நினைவிழக்கச் செய்வது கடினம். அவ்விடத்திற்கு நடந்து சென்று மருந்து செய்வதும் ஆபத்தானது.

அதனால் யானையின் குருடான கண்ணைப் பிரயோசனப்படுத்திக் கொள்ள நான் நினைத்தேன். வாகனத்திலிருந்து இறங்கி நினைவிழக்கச் செய்யும் மருந்தைச் செலுத்துவதற்கு மெது மெதுவாக யானைக்கு அருகில் அதன்  குருடான கண் இருக்கும் பக்கத்தால் சென்றோம். எனக்குப் பின்னால் துப்பாக்கியொன்றையும் எடுத்துக் கொண்டு ஜீவக வந்தார்.

ஐம்பது யார் அளவு தூரத்திலிருந்து நான் சரியாக இலக்கு வைத்து யானைக்கு மருந்தை ஏற்றினேன். கிளர்ந்தெழுந்த யானை நாம் இருந்த பக்கத்திற்குத் திரும்பினாலும் நாம் கீழே படுத்திருந்ததனால் எம்மைக் காணவில்லை.

ஆபத்தென்று விளங்கி விட்டது போலும். யானை காட்டுப் பகுதிக்கு ஓடியது. நாம் வாகனத்திற்கு ஓடிச் சென்று யானை ஓடுவதனைத் தடுப்பதற்காக வாகனத்தைச் செலுத்தினோம். எமது முயற்சி தோல்வியுற்றது. யானை, காட்டிற்கு ஓடுகின்ற ஏனைய யானைகளுடன் இணைந்து கொண்டது. நாம் மிகவும் ஆபத்தான ஒரு நிலைமைக்கு விழுந்து விட்டோம்.

அப்பக்கம் சிறிது அடர்ந்த காடாகும். எல்லாப் பக்கத்தாலும் யானைகளின் பயணப் பாதையாக இருந்தது. அவை ஒன்றன் மேல் ஒன்று விழுந்திருந்தன. ஒரு யானையின் பாத அடையாளத்தின் பின்னாடி செல்வது மிகவும் சிரமமானது.

உபகரணங்களையும் தூக்கியவாறே பயங்கரமான செயலொன்றை நாம் ஆரம்பித்தோம். எமது குழுவில் மூவரே இருந்தனர். மூவர் இக்காரியத்துக்கு எவ்வாறேனும் போதுமானதாக இல்லை. அவ்வாறே எனது உதவியாளர்கள் இருவரும் இதற்கு முன்னர் அனுபவம் பெற்றவர்கள் அல்லர்.

யானைகள் நிறைந்த பிரதேசமொன்றில், தமது பின்னால் துரத்தக் கூடியது என்று தெரிந்திருந்த, குழம்பியிருந்த யானையொன்றைத் தேடிச் செல்வதனால் பாதுகாப்பு முக்கியமாக இருந்தது.​ அதிஷ்டவசமாக காட்டில் சுமார் நூறு மீற்றர் தூரத்திற்குச் செல்லும் போது மருந்து ஏற்றப்பட்ட யானை சென்ற பாதையை எம்மால் அடையாளம் காண முடிந்தது. இழுத்துச் சென்ற அடிச்சுவடுகள் மூலம் அப்பாதையை நாம் ​அடையாளம் கண்டோம். அம்மருந்து செயற்படுவதனைக் காட்டும் விதத்திலான  அடையாளமொன்று தெரிந்தது. நினைவின்றிக் கிடக்கும் யானையொன்றைக் காணும் எதிர்பார்ப்புடன் நாம் முன்னே சென்றோம். யானை விழுந்நிருப்பதனை​ எம்மால் காண முடிந்தது. அதிஷ்டவசமாக மூச்சு விடச் சிரமமின்றி சாதாரணமாகவே விழுந்திருந்தது.

சில காயங்களைச் சுத்தம் செய்து தேவையான சகல விதமான நுண்ணுயிர் எதிர்ப்பு மருந்துகளையும் மற்றும் துணை மருந்துகளையும் வழங்குவதற்கு எமக்கு முடிந்தது. எனினும் யானையின் வலது புறத்தில் வயிற்றுப் பகுதியில் உள்ள காயத்தை நன்றாகச் சுத்தம் செய்ய முடியவில்லை. ஏனெனில் அந்த யானை காயம் ஏற்பட்டிருந்த பக்கத்திற்கே விழுந்து படுத்திருந்தமையினாலாகும். எவ்வாறாயினும் இம்மருந்து மூலம் புழுக்கள் ஏற்படுவதனைத் தடுத்து யானை அனுபவிக்கும் வேதனையைக் குறைக்கிறது. நினைவின்றிக் கிடந்த யானையின் இரு புறத்திலும் எனது உதவியாளர்கள் இருவரையும் இருத்தி நான் ஒரு புகைப்படத்தை எடுத்தேன். ஏனெனில் அவர்கள் கலந்து கொண்ட யானையொன்றை ​​​நினைவிழக்கச் செய்யும் முதலாவது அனுபவம் இதுவென்பதனாலாகும்.

யானைக்கு மீண்டும் நினைவு திரும்பும் ஊசைச் செலுத்தி பாதுகாப்பான தூரத்தில் நாம் நின்றிருந்தோம்.  ஆனாலும் சிறிய மரக் கிளைத் துண்டொன்றினால் குத்தியும் யானை எழுந்திருக்கவில்லை. அதற்காக நாம் கவலையடைந்தோம். சிறிது நேரத்தின் பின்னர் யானைக்கு மீண்டும் நினைவு திரும்பும் அடையாளம் தென்பட்டது. எமது பாதுகாப்பைக் கருதி நாம் இன்னும் சற்று தூரம் சென்றோம். எனினும் யானை எழுந்து  நிற்கவில்லை. அதன் நெஞ்சுப் பகுதிக்குப் பாரத்தைச் செலுத்திப் படுத்திருந்தது. இவ்வாறு படுத்திருந்த முறையினால் மூச்சு விடுவது தடைப்பட்டு யானையொன்று இறக்கவும் நேரிடலாம். யானையை எழுப்பி நேராக வைத்திருப்பதே எனக்குத் தேவைப்பட்டது.

இவ்வாறான சந்தர்ப்பமொன்றில் ​யானை வெடி ஒன்றைப் பற்ற வைத்து யானையைப் பயமேற்படச் செய்து எழுப்புவதுதான் சாதாரணமாக நடைமுறைப்படுத்தும் முறையாகும். எனினும் இங்கு புற்றரை காணப்பட்டதனால் ஏனைய யானைகள் சஞ்சலப்பட்டு காட்டிற்குள் நுழைந்து விடலாம் என்பதனைக் கருத்திற் கொண்டு யானைவெடி ஒன்றைப் பற்ற வைக்கவும் முடியவில்லை.

தற்போது நேரம் மாலை ஆறாக இருக்கலாம். காட்டிற்குள் இருள் சூழ்ந்து கொண்டிருந்தது. சத்தமிட்டுக் கொண்டே, அடிமேல் அடி வைத்து அசைவின்றியிருந்த யானையை நாம் நெருங்கி விட்டோம். அதன் பார்வை எம்மீது இருந்தாலும் எவ்வித மாற்றத்தையும் காண முடியவில்லை.

மீண்டும் நாம்  மரக் கிளைத் துண்டொன்றினை எடுத்து யானையைக் குத்தி அதனைத் தொந்தரவு செய்தோம்.

உடனே ஒரேயடியாக எழும்பிய யானை எமது பக்கத்திற்குத் திரும்பி எம்மை விரட்டத் தொடங்கியது. உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள நாம் ஓட்டம் பிடித்தோம். யானையின் தும்பிக்கை எனக்கு மிக அருகில் தெரிந்தது. இது எனது வாழ்வின் இறுதித் தருணம் என என் மனதில் தோன்றியது. மரணப் பீதி காரணமாகக் காட்டினைத் தாண்டியும் ஓட முடிந்தது. புற்றரைக்கு வந்த உடனே எனது கால் சிக்கி கீழே விழுந்து பல முறை உருண்டு சென்றேன். அதிர்ச்சி காரணமாக சில நிமிடங்கள் நான் அவ்வாறே படுத்திருந்தேன்.

காட்டிலிருந்து வெளியே பாய முடியுமாக இருந்ததும், யானை​ திறந்த பகுதிக்கு வர விரும்பாமையும் எமது முற்பிறப்பின் புண்ணியத்தினாலாகும். இன்னும் சில அடிகள் யானை முன்னே வந்தால் நான் இலகுவாக நொறுங்கி சுக்கு நூறாகி விட இடமிருந்தது. எவ்வாறிருந்தும் நாம் பாதுகாப்பானோம்.

பின்னர் ஜீவகவிடம், “யானை விரட்டும் போது சத்தம் வருவதற்குத் துப்பாக்கியை ஏன் பற்ற வைக்கவில்லை” என்று​நான் கேட்டேன். அதற்கு அவர் “முயற்சி செய்தும் துப்பாக்கி​செயற்படவில்லை” என்று கூறினார். பின்னர் பரீட்சித்துப் பார்த்த போது துப்பாக்கியின் கொக்கி மாறியிருந்தது.

சுமார் ஒரு கிழமைக்குப் பின்னர், நாம் மீண்டும் ​மின்னேரிய பூங்காவில் அந்த யனையைக் கண்டோம். யானையின் காயங்கள் நன்றாகச் சுகமடைந்து கொண்டிருந்தன. அதனால் அன்றைய நிகழ்வு வாழ்வில் மரணம் பற்றிய பயங்கர அனுபவமொன்றாக இருந்தாலும் மனதுக்கு மகிழ்சியைத் தந்தது.​​​​