அத்தியாயம் 36 – சோமாவதிய தேசிய பூங்கா

வரலாற்று சோமாவதிய புண்ணிய பூமியை மத்தியாகக் கொண்டு அமைந்துள்ள சோமாவதிய தேசிய பூங்கா, கவுடுள்ள தேசிய பூங்கா, வௌளச் சமவெளி தேசிய பூங்கா மற்றும்  திரிகோணமடுதேசிய பூங்காக்களுக்கு  மத்தியாக அவற்றுக்கு எல்லையாக அமைந்துள்ளது.  திருகோணமலை மற்றும் பொலன்னறுவை மாவட்டங்களினுள் அமைந்துள்ள 37645 ஹெக்டயாரான  பரப்பளவினைக் கொண்ட சோமாவதிய தேசிய பூங்கா1986  ஆண்டு செப்டெம்பர் மாதம்  02 திகதி சரணாலய நிலையிலிருந்து தேசிய பூங்காவொன்றாக உயர்த்தப்பட்டது.

 தம்புள்ளவிலிருந்து ஹபரணை சந்தி ஊடாக வரும்போது கந்தளை பாதையினூடாக பயணிப்பது போன்றே ஹபரணை சந்தியிலிருந்து பொலன்னறுவை திசைக்கு பயணிக்கும் போதிலும் மின்னேரிய நகரத்திலிருந்து திரும்பி ஹிங்குரக்கொட ஊடாகவும் சோமாவதிய தேசிய பூங்காவுக்கு நுழைவதற்கு முடியுமாக உள்ளது.

சோமாவதிய தேசிய பூங்காவுக்கு வேறாக பூங்கா தலைமையகமொன்று அமைக்கப்படவில்லை என்பதனால் கந்தளை மற்றும் சுங்காவிலவில் அமைந்துள்ள வட்டார பாதுகாப்பு அலுவலகத்தின் மூலம் பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ளப்படுகின்றதோடு   கவுடுள்ள தேசிய பூங்காவுக்கு இணைந்து அமைந்துள்ள பிரதேசம் கவுடுள்ள தேசிய பூங்காவின் மூலம்  கண்காணிக்கப்படுகின்றது. கவுடுள்ள தேசிய பூங்காவின் தலைமையகத்தின்  அதிகாரிகளுடையதைப் போன்றே மெதிரிகிரிய பீட்டு அலுவலகத்தின் அதிகாரிகளின் தொடர்ச்சியான அவதானத்துக்கு சோமாவதிய தேசிய பூங்காவின் பக்கத்துக்கு செலுத்தப்பட்டிருந்தமை தனித்துவமிக்க விசேடமான சூழல் முக்கியத்துவங்களைக் கொண்டதான காரணத்தினாலும்   சட்ட விரோதமான செயற்பாடுகளைக் கட்டுப்படுத்துவதற்குமான அதிக  கவனத்தைச் செலுத்துவதற்கும் ஏற்பட்டிருந்தமையினால் ஆகும். ‌‌

அதனால் சிறிதளவோ அல்லது ஓய்வொன்று கிடைத்தவுடனேயே சோமாவதிய தேசிய பூங்காவுக்குச் செல்வதற்கு என்னைப் போன்றே எனது பணிக்குழுவில் அதிகமானோர் அதிக விருப்பத்துடன் இருந்தனர். அவர்களில் வட்டார பாதுகாவலர் சதுர குணரத்ன மற்றும் வட்டார உதவியாளர் சமிந்த, இந்திக உட்பட அதிகாரிகளைப் போன்றே சிவில் பாதுகாப்பு படையின் அசித, நிமல் மற்றும் சஞ்ஜீவயும் இது தொடர்பாக மிக அன்புடன் கடமையாற்றினர். தற்போது உயிருடன் இல்லாவிட்டாலும் கள உதவியாளர் கெகுலந்தர சோமாவதியவனே பாதுகாப்புக்கு  ஆற்றிய பணியைப் பாராட்ட வேண்டும்.

சோமாவதிய தேசிய பூங்காவின் விசேட இடங்களினுள் பெருவில பிரதேசத்திலும் அதனைச் சுற்றி அமைந்துள்ள  வில்லு தொகுதி எம் அனைவரினதும் மனதை அதிகளவு வென்ற இடமொன்றாகியது. கவுடுள்ள பூங்காவின் தலைமையகத்திலிருந்து பூங்காவினூடாக மெதிரிகிரியவிற்குச் சென்று அங்கிருந்து சோமாவதிய பக்கத்துக்கு யத்ம யானைத் தலை சந்தி சந்திக்கின்றது. அதற்கு அப்பெயர் வைக்கப்பட்டிருப்பது இறந்த காட்டு யானையொன்றின் மண்டையோடொன்று அச்சந்தியின் நடுப்பகுதிக்கு ஆகுமாறு வைக்கப்பட்டிருந்தமை என்றவாறு இருந்திருக்க முடியும். இன்னும் முன்னே செல்லும் போது சந்திக்கின்ற மிக கடினமான ஒற்றைப் பாதையில்வாகனமொன்றுக்கு பயணிக்க முடியாமையினால் நாம் அனைவரும் வாகனத்தை நிறுத்தி அங்கிருந்து கால்நடை மூலம் பயணிப்பதற்கு பழக்கப்பட்டிருந்தோம்.மகாவலி கங்கையை முன்னே கொண்ட நீரோடைகள் வனவிலங்குகளைப் போன்றே காடுகளினால் நிரம்பிய சோமாவதிய தேசிய பூங்கா நான் சென்றுள்ள காடுகளில் மிகவும் மனதைக் கொள்ளை  கொண்ட இடமொன்றாகும்.

இன்றைக்கு சுமார் 12 வருடங்களுக்கு முன்னர் நான் கவுடுள்ள  தேசிய பூங்காவில் சேவைக்கு வந்த தினத்திலேயே திட்டமிட்டவாறு சோமாவதிய தேசிய பூங்காவின் முதலாவது காவல் பயணமொன்று  திட்டமிடப்பட்டது சட்ட விரோத நடவடிக்கைகளைத்  தேடிப் பார்ப்பதனை விடவும் சோமாவதிய தேசிய பூங்காவில்  நடப்பதற்கு உள்ள ஆசையினால் ஆகும்.

அன்று பகல் உணவை எடுத்ததன் பின்னர் முன்னர் திட்டமிட்டவாறு எமது குழு கவுடுள்ள பூங்காத் தலைமையகத்திலிருந்து மெதிரிகிரிய ஊடாக  PA-2058 கெப் வாகனத்தில் தேவையான  பொருட்கள் போன்றவற்றையும் எடுத்துக் கொண்டு சோமாவதியவை நோக்கி புறப்பட்டோம். சோமாவதியவுக்கு உட்பட்டு கால்நடையாக நடந்து களைப்புக்கு உள்ளாகியிருந்த நாம் சந்தித்த பெருவில பிரதேசத்தில் அமைந்துள்ள  இடிந்திருந்த பெரிய இரண்டு மாடி பங்களாவை சிறிதாகிய எமது உள்ளத்தில் கற்பனையில் இருந்த பேய் பங்களாவுக்கு உயிரூட்டக் கூடிய உதாரணமொன்றாகத் தோன்றியது.

திட்டமிட்டவாறு இருள் ஏற்படுவதற்கு முன்னர் இரவினைக் கழிப்பதற்கு இடமொன்றைத் தேடிக் கொண்டிருந்த எமக்கு அது பெரும் ஆறுமலாக இருந்தது. அது எமக்குள் உள்ளேட்பட்டதுடன் அதற்குள் இருந்த வயதினால் முதிர்ச்சியடைந்த முடி மற்றும் தாடியை வளர்த்துக் கொண்டிருந்த நன்கு வளர்ந்த நபரொருவர் உட்கார்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து எழுந்து நாம் இருந்த திசைக்கு அடியொன்று முன்னே வந்தமை சிறிது பயந்த சுபாவத்துடனேயாகும். அவருக்கு எம்மை இனங்கண்டு கொள்வதற்கு  ஒரு கணம் மாத்திரமே சென்றது. வனவிலங்கு அதிகாரிகள் அவரின் வாழ்க்கையில் அடிக்கடி சந்திக்கின்ற பழக்கமான நபர்களானமையினால் இருந்திருக்கலாம். 

“ இப்பகுதியில் யானைகள் இருக்கின்றனவா?”நாம் கதையை ஆரம்பித்தோம்.

“ஆம் ஐயா.இன்று இங்கே தங்குங்கள் இங்கிருந்து அங்கே செல்ல முடியாது யானைகள் இருக்கின்றன”

அவர் பதில் கூறினார். . நிரம்பி வழிந்து சென்ற பாசி கட்டிய இடிந்து விழுந்த கட்டடத்தின் கீழே வெளிப்புறத்தை நோக்கி அமைந்துள்ள   றையில் உடைந்து சென்ற சீமெந்துக் கலவையின் மேல்நாம் அனைவரும் உட்கார்ந்தோம். ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருக்கும் போது இரவு சாப்பாட்டுக்குக் கொண்டு சென்ற பாணிலிருந்து ஒரு பகுதியை அவருக்குக் கொடுத்து விட்டு மீதிப் பகுதியை எமக்கிடையில் பகிர்ந்து கொள்வதற்கு ஆயத்தமானோம். இரவு உணவை சமைப்பதற்கு முறையொன்று இருக்கவில்லை.  எனினும் மீன் குழம்பொன்றின் வாசணை பரவியது. எமது விருந்தினரினால் பக்கத்தில் வளர்ந்திருந்த குளத்து மீன் சட்டியிலிருந்து சிறிதளவை எடுத்து எமக்கு உபசரித்தார். சூடான மீன் குழம்புடன் பாண் துண்டொன்றின் ருசியைச் சுவைப்பதற்கு எமக்கு சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. அவ்வாறான  உபசரிப்பு இக்காட்டின் மத்தியில் எதனையும் எதிர்பார்க்காமையினால் நாம் ஆச்சரியத்துக்கு உள்ளானோம்.

“இதுதான் இனி திரு. டீ. எஸ். சேனாநாயக்க அக்காலத்தில் இங்கே வந்தால் தங்கியிருந்த இடம்”

அவர் மீண்டும் கதையை ஆரம்பித்தார்.நான்கு பக்கங்களையும் இருள் சூழ்ந்து கொண்டதோடு வனவிலங்குகளின் சத்தம் மற்றும் அவரின் குரல் விடுபடும் போது வேறு எந்தவொரு சத்தமும்கேட்கவில்லை என்பதனால் அக்கதையை தொடர்ந்து கூறிக்கொண்டு செல்வதற்குநாம் தடங்கல்களை ஏற்படுத்தவில்லை. .

“ஐயா எனதுபெயர் விக்டர்..நான் முன்னைய காலத்திலிருந்தே விலங்குகளைக் கொன்றேன். வேட்டையாடினேன். அக்காலத்தில் எனது தொழில் வேட்டையாடுதல் ஆகும்.  எனினும் தற்போது அப்பாவமாக காரியத்தை செய்வதில்லை. நான் ஒரு நாள் விலங்கொன்றைக் கொன்ற வேளையில் வனஜீவராசிக்கு அகப்பட்டேன். அந்த ஐயா ஓர் கடவுள். சிறிய ஐயா எனக்கு அடிக்க முற்படும் போது   பெரிய ஐயா அடிக்க விடவில்லை. எனக்கு நிறைய விடயங்களைக் கூறினார்.  அன்றிலிருந்து இன்று வரை நான் விலங்குகளைக் கொல்வதில்லை. அவ்வாறே ரலபனாவ வாவியில் பெட்டிக் கிளைகளை இட்டு விலங்குகளைக் கொன்றேன். எனினும் அவற்றைப் பற்றி தற்போது நினைப்பது கூட இல்லை”

அவர் கூறிக் கொண்டே சென்றார்.“ தற்போது செய்வது மீன் பிடிப்பது மட்டுமாகும்.  அதனாலேயே வாழ்கின்றேன்”  அவரின் சுவையான கதைகளுக்கு  இழுபட்டுச் சென்ற மனங்களுடன் நாம் அனைவரும் அன்றிரவு அப்பாழடைந்த பங்களாவைக் கடத்தினோம். அடுத்த நாள் பாழடைந்தபங்களாவுக்கு அருகிலிருந்த நீர்க் குழியொன்றில் முகத்தைக் கழுவிக் கொணட நாம் எமது உல்லாசப் பயணத்துடன் இணைந்த காவல் பயணத்தையும் ஆரம்பிப்பதற்கு ஆயத்தமாகும் போது விக்டர் எமக்கு பிரியாவிடை தந்து விட்டு அவரின் மீன்பிடித் தொழிலுக்காக புறப்பட்டமை சிறிது கவலையான உணர்வொன்றை எம் அனைவரிலும் உருவாக்கியது.

சுமார் ஒரு வருடத்துக்குப் பின்னர் ஓர் இரவில் தெரியாத் தொலைபேசி இலக்கமொன்றிலிருந்து அழைப்பினைப் பெற்ற நான் ஆச்சரியமடைந்தமை அக்குரல் விக்டரின் என்பதினாலாகும். பின்னர் விக்டர் அடிக்கடி எனக்கு அழைப்புக்களை விடுத்ததோடு அதில் அதிகளவானளவு அவர் மதுபோதையில் இருக்கும் இரவு நேரங்களில் எடுத்தமை என்பதனை அறிந்து கொள்வதற்கு  சிரமமாக இருக்கவில்லை.  அதற்கிடையில் அவரின் நோய் வறுமை போன்றே  சுவையான அனுபவங்களையும் என்னுடன் பகிர்ந்து கொள்வதற்கு மறக்கவில்லை.பல மாதங்களின் பின்னர் தொலைபேசி அழைப்பினை விடுத்து அன்று பெருவிலவில் கதைத்தவை மனதைத் தாக்கியதெனவும் மீன் தொழிலிலிருந்தும் அகன்று பயிர்ச்செய்கையில் ஈடுபடுவதெனவும் கூறினார்.

நான் அவருக்கு தொலைபேசி அழைப்பினை விடுத்தாலும் தொடர்ச்சியாக பல வருடங்கள் தொலைபேசியில் கதைப்பதற்கு அவர் பழக்கப்பட்டிருந்தார்.  அது அவரின் மாற்றம் காரணமாக மிக மகிழ்ச்சிக்கு உள்ளாகியிருப்பது நான் என அவர் விளங்கியமையினால் இருக்கலாம்.  காலம் செல்லும் போது சுமார் நான்கு வருடங்களிலிருந்து  அவரிடமிருந்து தொலைபேசி அழைப்புக்கள்  ஏன் வரவில்லை என நான் இன்னும் அறியாதுள்ளேன்.

எவ்வாறாயினும் எனது முதல் நியமனத்துடன்  அறிமுகமில்லாதவராகசந்திக்கின்ற விக்டர் வனவிலங்கு அதிகாரிகள் என்பதனால் முழுமையாக விலங்குகளைக் கொலை செய்வதனை விட்டு விடுதல் எனது மனதை மிகவும் பாதித்தது. அவரைப் பற்றிய நினைவுகள் எனது மனதில் இவ்வாறு பதியப்பட்டுள்ளது.